Gdy się w stawie zanurzy kuperkiem do góry,
to ta woda wnet po niej spływa.
Gdy na ląd wyjdzie aby osuszyć swe piórka
to na boki, idąc, się kiwa.
Nie wiem, którym to zmysłem, nawet gdy jest daleko,
świetnie czuje porę karmienia.
Wtedy głębokim ślizgiem i co sił przez pół stawu,
płynie do nas bez chwili wytchnienia.
W tym wyścigu po stawie cel to człowiek na brzegu
i możliwie obfity posiłek,
w walce o każdy kąsek nie przeszkodzi jej żaden
inny obcy lub kaczy osiłek.
Rodzinne rymy 