Taka szybka nocka,
zupełnie z nienacka,
zamyka nam oczy i dziwne sny mamrocze.
Gotowa do pobudki, lecz gdy organizm malutki,
daje jeszcze odpocząć, by rano nie spocząć.
W łóżeczku mięciutkim z dzieciątkiem młodziutkim,
Gdy rano zmęczona po nocy całej odlatuje
W niebo po godzinach nieprzespanych.
Już się wieczór zbliża, więc gotowa leci,
by dzieciaczkom małym
sny się nie mieszały.
Cześć.
O szóstej sześć,
zacząłem jeść,
ugryzłem kość
i już mam dość.
Tam była ość,
co w gardle tkwi
do samej krwi.
Chce mi się wyć,
nie mogę pić,
nie mogę łkać,
nie mogę …
Nie poddam się,
choć jest mi źle.
Ja muszę jeść,
ja muszę pić.
Nie, nie chcę tyć!
Chce mi się żyć.
Na szczęście ość,
to mała kość,
co się nie wbiła,
tylko utkwiła.
Więc odchrząknąłem,
kość poruszyłem
i wydobyłem.
Było groźnie,
teraz jest znośnie.
To historia nieprawdziwa,
ale pewnie jest możliwa.
Po ulicy chodzi często, gdzie rośliny rosną gęsto. Oto nieznajomy. Co dzień przed mym domem stoi. Trochę rozproszony. Toż to nieznajomy! Co on robi? Mu odbiło? To wszystko chyba mi się przyśniło… Codziennie widzę go na podwórku. Jest wypchany mięciutką chmurką. Zgadnij kto to.
Pewnego razu w pewnym domku mieszkała kobieta. Miała ona męża który bał się węża, którego trzymali w swojej posiadłości. Mąż dostawał od węży mdłości. Kobieta miała również dzieci, te malutkie nic niewarte śmieci. Była ich trójka. Dlatego też często wynikała z tego bójka. Bardzo często się dzieci kłóciły więc za karę na lody nie chodziły. Aż pewnego razu pojawił się problem. A polegał on na tym: na stole leżało ciastko. Było wielkie i brązowe takie jak plamy wyróżniające krowę. Miało kawałki czekolady i to nie takiej zwykłej z brudnej lady tylko najwyższej jakości, bo w tej czekoladzie nie było ości. I dzieci się pokłóciły Choć mama je ostrzegała, że będą wtedy podłogę myły. Dzieci się zakradały i prawie prawie już ciacho dorwały. Lecz przeszkodził im tata z wężem na plecach (co było niespotykane) i powiedział „Idźcie harować, a ja idę zupę gotować” i tak się skończyło. Teraz dzieci żyją w zgodzie i nikt nie pamięta już o straconym lodzie.
Ta abstrakcja jest ciekawa, wokół niej panuje wrzawa. Ktoś malował akrylowo, bądź ktoś rzeźbił standardowo. Wszystko umknęło nieuwadze, lecz z powagą wszystko w normie. Malarz nosi farby w torbie? Tłumu bez przerwy przybywa, ale miejsca już ubywa. Gwar panuje, głowa boli, kości chrzęszczą, dzieci wrzeszczą. Lecz ten obraz nagle skradziono, ludzi wyrzucono i w końcu nastała cisza.
Raz w poniedziałek, o drugiej w nocy, przyszedł listonosz.
Nie umiał się dobrze wypowiadać więc powiedział:
Uprzejmie donoszę i bardzo panią proszę, czy wpuści mnie pani do domu?
Bo po kryjomu muszę pani powiedzieć i wiem, że bardzo dobrze to wiedzieć, została pani zaproszona na wakacje. Musi pani spakować kreacje, dla samego króla mego, czyli pana Bolesława Chrobrego.
Pani odpowiedziała:
Już jadę! I spakowała marmoladę.
Nie było jej w domu aż dwa tygodnie!
Pewnie czuła się tam bardzo modnie. Lecz potem wróciła do swojego kraju, pełnego urodzaju.
Jestem teraz w garderobie,
czuję że mam jakąś fobię.
Wiszą tutaj moje stroje,
no I włosów grubych zwoje.
Tak przeglądam sobie ciuchy,
sprawdzam też czy nie ma muchy.
A kto wejdzie do mej garderoby,
ten dostanie lody, ale nie takie zwykłe,
tylko trujące, na które nasikały wcześniej zające.
Rodzinne rymy 